İnsan Olmak Üzerine, Erich Fromm
İlkel insan yırtıcı hayvandır, yamyamdır, putperesttir; ama aynı zamanda da akıl, sevgi, adalet yeteneği olan varlıktır. s. 8
Modern insan yapayalnız ve kaygılıdır. Özgürdür ama bu özgürlükten korkmaktadır. s. 19
Modern insan bir birey olmayı umut etmiştir; gerçek ise oraya buraya çarpıp duran kaygılı bir atom olup çıkmıştır. s. 19
Kişi bir nesne haline geldiği zaman, fizyolojik açıdan hâlâ yaşıyor olsa bile, ölüdür. s. 20
Modern insan, kendi elleriyle yaptığı şeylerin denetimi altındadır. Kendisi bir şey haline gelir. Bir hiçtir, yine de kendisini devletle, üretimle, şirketle bütün hissettiği zaman, büyüklük duygusuna kapılır. s. 23
Gerçekte kral çıplaktır, ama küçük oğlan dışındaki herkes harika giysiler gördüğüne inanmaktadır. s. 24
On dokuzuncu yüzyılda, “Tanrı öldü” denilebilirdi. Yirminci yüzyılda ise insanın öldüğünü söylemek gerekir. Günümüzde şu özdeyiş kulağa doğru geliyor: “ İnsan öldü, yaşasın nesne! s. 25
Kendi içlerinde bir merkezden, bir kimlik duygusundan yoksunlar. Bu yüzden acı çekiyorlar ve kendilerini, kimliklerini ve yaşamın anlamını sorguluyorlar. s. 40
Her bir birey tüm insanlığın taşıyıcısıdır ve insanın görevi, kendisinin içinde insanlığı açıp geliştirmektir. s. 70İnanıyorum ki, sevgi, insanın 'gelişim' kapılarını açan asıl anahtardır. s. 109
Toplumların çoğunun ayırt edici nitelikleri olan gurur ve onur, insanın bir metaya dönüştüğü burjuva sınıfında ister istemez yok olup gider. Her metanın bir fiyatı vardır, ama gururu yoktur. s. 117
Tanrıyı bir varlık olarak nitelemek, güneşin soluk ya da siyah olduğunu söylemeye kalkışmak kadar anlamsızdır. Eğer kavrayabileceğim bir Tanrım olsaydı, onu asla tanrım olarak tanımazdım. Bu yüzden, susun, onun hakkında atıp tutmayın, onu sıfatlardan ve niteliklerden oluşan kisvelere büründürmeyin ama onu nitelik atfetmeden, olduğu gibi, 'varlığın üstünde bir varlık' olarak, 'isimsiz Tanrılık'ın durgun çölünde varlığı aşan bir hiçlik' olarak alın. s. 135
Sevgi, insana kendisi dışındaki nesneler dünyasına gerçekten inanmayı öğretir. s. 169
