“Gerçekten önemli olan
bir tek felsefe sorunu vardır, intihar. Yaşamın yaşanmaya değip değmediği
konusunda bir yargıya varmak, felsefenin temel sorusuna yanıt vermektir.”
(s.21)
“Kendini öldürmek, bir anlamda, melodramlarda olduğu gibi içindekini söylemektir. Yaşamın bizi aştığını ya da yaşamı anlamadığımızı söylemektir.” (s.23)
“Düşünme alışkanlığını edinmeden yaşamaya alışırız. Bizi ölüme her gün biraz daha yaklaştıran bu koşuda, bedenin bu önlenmez önceliği sürüp gider.” (s.26)
“Büyük duygular evrenlerini kendileriyle birlikte dolaştırırlar, görkemli ya da düşkün. İçinde kendi iklimlerine kavuştukları ve yalnız kendilerine özgü bir dünyayı tutkularıyla aydınlatırlar.” (s.29)
“İstemek çelişkilere yol açmaktır. Aldırmazlığın, yüreğin uykusunun ya da ölümcül vazgeçişlerin verdiği bu zehirli esenliğin doğması için düzenlenmiş her şey.” (s.38)
“Uyumsuzluk, anlaşıldığı andan sonra bir tutkudur, tutkuların en can alıcısıdır. Ama tutkularımızla yaşayabilecek miyiz, yaşayamayacak mıyız, yüreğimizi bir yandan coştururken, bir yandan da yakacak olan derin yasalarını benimseyecek miyiz, benimsemeyecek miyiz, işte tüm sorun bu.” (s.39)
“Sessizliklerin en kesini susmak değil, konuşmaktır. (Kierkegaard)” (s.42)
“Ölümün de, ezen ama kurtaran soylu Romalı elleri vardır.” (s.72)
“Yaşamını, başkaldırısını, özgürlüğünü duymak, elden geldiğince fazla duymak, fazla yaşamaktır.” (s.75)
“Dua, düşüncenin üzerine karanlık basınca başlar. (Alain)” (s.77)
“Benim alanım, zamandır. (Goethe)” (s.81)
“Büyük bir aşkın etkisiyle, her türlü kişisel yaşama sırt çevirenler belki de zenginleşirler, ama aşklarının seçtiği kimseleri hiç kuşkusuz yoksullaştırırlar.” (s.88)
“İnsan bir yaşamın sonunda, bir tek gerçeği kesin olarak öğrenmekle yıllar geçirdiğini anlar. Ama bir teki, apaçıksa, bir yaşamı yönetmeye yeter.” (s.101)
“Sanat ve yalnız sanat. Gerçeğin elinden ölmemizi önleyecek bir şey varsa, o da sanattır. (Nietzsche)” (s.111)
“Bu evrende yapıt, bilincimizi ayakta tutmak ve onun serüvenlerini görüp göstermek için tek şansımızdır. Yaratmak, iki kez yaşamaktır.” (s.112)
“Büyük sanatçı, bir büyük yaşayıcıdır.” (s.115)
“Tanrı’nın gerekli olduğunu, var olması gerektiğini sezer. Ama var olmadığını ve var olamayacağını bilir. Bunun kendimizi öldürmemiz için yeterli bir neden olduğunu nasıl anlamıyorsun diye haykırır.” (s.122)
“Ölümsüzlüğe inanç, insanoğluna gerekliyse, insanlığın doğal koşulu bu olduğu içindir. Bu böyle olduğuna göre, insan ruhunun ölümsüzlüğü hiç kuşkusuz gerçektir. (Dostoyevski)” (s.126)