Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku, İlhami Algör


 “Müzeyyen,” dedim fısıldayarak, “Müzeyyen, ben ölüyorum.”
   “Ölen sen değilsin,” dedi biri. Ukala bir sesti. Niyetinin kötü olmadığını sezdim. Masadaydım. Mum hâlâ yanıyordu.
   Derin bir nefes aldım. Saat kaç olmuştu? Yatsa mıydım? Etrafıma baktım, birinin benim adıma karar vermesini bekledim. Boşunaydı. Boş… Boşuna… Boşa… kelimenin sesi beni topladı. Kalktım. Yatak odasına girdim. Aynı anda iki zıt duygu birden geldi:  Odadan çıkmak ve odada kalmak.
   Aynayı görmesem çıkacaktım. Giysi dolabının bir kapısı yarım açıktı. Kapı açıyla duruyor, üzerindeki aynada kendimi görüyordum. Ben kendimi, en sivil hallerimin tanığı olan mekâna giren adam olarak hissederken, ayna beni, arkasında boş bir koridor olan adam olarak gösteriyordu. 
   “Ayna,” dedim fısıltıyla.
   “Buyurun benim,” dedi.
   “Ayıp olmuyor mu ayna?” dedim, “Bizi burada yanlış pozisyonda, dış kapının mandalı gibi gösteriyorsun. İlgisiz, alakasız, yabancı ve arkasında koridor boşluğu duran ve hani geri dönüp o boşluğu kat ederek, daire kapısına yönelebilecek ve hatta yönelmesi gerek biri gibi.”
   “Nasıl görünmek isterdin?” dedi.
   Bu tavır, bu kendinden çok fazla emin, ukala tavır beni öldürürdü.
   “Ayna,” dedim, “seni bölük bölük bölerim.”
   “Denememeni tavsiye ederim,” dedi, “bölünerek çoğalırım ve çoğaldıkça fazla suret veririm, hoşuna gitmez.”
   Bana psikolojik çözümleme yapıyordu. Kendimi görmekten ya da kendimi “yalnız biri” görmekten huzursuz olduğumu ima ediyor, şantaj yapıyordu. Fakat teknik olarak haklıydı. İti, iki yüz parça yapsam, alt açı, üst açı derken ortalık karışacaktı. 
   “Ulan,” dedim, “ayna… Seni yüz parça yapar, parçalarını şehrin varoşlarına dağıtırım. Öyle bir yerleştiririm ki parçalarını, ömrün bir araya gelmek için kıçını yırtmakla geçer. Sen parçalarını bir araya getirip kafanı toplarken, şehir alır başını başka bir yere gider, ayvayı yersin.”
   Başka zaman olsa yapardım. Fakat buraya üzüm yemeye gelmiştim. Bağcıyı dövsem, keyfim kaçacak, konu sapacaktı. Yine de, bu yukarıdan bakan tavrını yanına bırakamazdım pezevengin. Kaptım plastik boyayı, fırçayı, bastım yüzüne.
   Henüz boya ile kapatılmamış, küçük bir açıklık kalmıştı ki, ben gittim Müzeyyen’in yansıması geldi. İlk günlerimizin birinde aynanın önünde durmuş ve orada başka bir kadını gördüğünü söylemişti. Bedeni Müzeyyen olan başka bir kadın.
   “Aynadaki kadın benim zıttım,” demişti, “ ben ne kadar ev haliysem o, o kadar sokak. Ben sokulgan isem, o başını alıp giden. Ben gündüzüm, o gece… Çapkın, güçlü, özgür.”
   O böyle aynaya bakıp konuşurken, birtakım resimler refleks hızıyla geldi. Şık kâğıtlara basılı kadın dergilerinden, reklam filmlerinden, video kliplerden falan.
   Resimleri gönderdim. Birinin kendine ait hallerini, başka hallerin mihenk taşlarına sürtmekte yakışıksız bir şey vardı. Ayrıca ben Müzeyyen’e tavdım. Gönül “ak”a da konardı, başka renge de.
   “Şu kadın ile tanışsak Müzeyyen,” diyecek oldum, yeri değildi. Müzeyyen’in aynada gördüğü kadını resmediş tonunda, mavrayı abes kılan bir derinlik vardı. Bu tonda söylenmiş bir düş cümlesi bile, bugün yarın gerçeğe fark atar, onu katlayıp, bir kenara koyardı. O kenarda, “katlanmış gerçek rolünde yatan, ben olabilirim” vari bir his, alt yazı olarak hızla geçti.
   “Müzeyyen,” dedim, “sende hicran yarasından derin yara mı var?”
   Verdiği  cevabı alıp, suda eritip, yemeklerden sonra bir kaşık : “Ben böyleyim.”

İlhami Algör
Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku, s. 34-36

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kinyas ve Kayra II, Hakan Günday

Yaşamak, Yu Hua

Kürk Mantolu Madonna, Sabahattin Ali