Hamlet, William Shakespeare
-Benim, ama ne kaldıysa benden. s. 2
Her yaşayan ölür, sonsuzluk hepimizin sonu, Olağan bir şey bu. s. 11
Ölçülü kal sevginde, kaptırma kendini. s. 20
Herkese kulağını ver, sesini verme. Herkese akıl danış, kendi aklını sakla. s. 22
Kendi içindeki dikenler kanatsın vicdanını! s. 32
İnanma istersen yıldızların yandığına, Güneşin döndüğüne inanma, Doğrunun ta kendisini yalan bil, Ama seni sevdiğime inan Ophelia. s. 48
Doğrunun nerde olduğunu bulur çıkarırım, Doğru yerin dibinde saklı da olsa! s. 50
Herkese layığına göre davranacak olursan kim kırbaçtan kurtulabilir ki? Onlara kendi şeref ve payenize göre davranın; ne kadar azına değseler de o kadar fazla vermek sizin ihsanınızdır. s. 64
Eski bir inanışa göre: ''Her iç çekişte kalp bir damla kan kaybedermiş.'' s. 73
Buzlar kadar el değmedik, karlar gibi temiz de olsan çamur atılmaktan kurtulamayacaksın. s. 74
Kadınlar ne kadar severse o kadar korkar. s. 84
Düşen büyük adamı en sevdiği unutur, Yükselen züğürde düşmanları dost olur. s. 85
Ama günah çıkarmak neye yarar, Pişman olmaz, yaptığından dönmezse insan? s. 96
Altın dolu eller adaleti yanıltabilir. s. 96
Elbet bir gün düzelir her şey. İnsan sabırlı olmalı. s. 120
İnsan sevdikçe güzelleşir, güzelleşince de bir pırıltı verir dünyaya kendinden. s. 124
Hiçbir şey söylemeden her şeyi söylüyor bana. s. 124
Kadın hem çok sever, hem korkar, bilirsin; Denktir birbirine onun korkusuyla aşkı. s. 127
Bir insana insan mı denir bütün işi yemek ve uyumak olursa dünyada yalnız? s. 134
Serçenin ölmesinde bile bir bildiği vardır kaderin. s. 159
